1.- Իսկ ես վախենում եմ:
— Ինչի՞ց:
-Վախենում եմ սիրեմ մեկին, բա որ կոտրի՞ ներսս։
— Բա որ դու կոտրե՞ս ինչ-որ մեկի ներսը…
— Չէ՛, մե՛կ է, վախենում եմ։
— Ուղղակի վախենում ես սերդ նվիրել, ոչ թե սիրել. սերն ու վախն անհամատեղելի են։
2. — Իսկ աչքե՞րը: Աչքերը մոռանալ լինո՞ւմ է:
— Լինում է, եթե…
— Եթեներ չկան, ես սիրում եմ աչքերդ…
— Աչքերս, բայց ո՛չ ինձ:
— Իսկ ի՞նչ եմ անում աչքերդ առանց քեզ…
3. Մատներիցդ գրքի հոտ եմ առնում. ձեռքերդ չլվանաս…
4. Եթե մարդուն ամեն օր հիշում ես, ներկա՞ է, թե՞ անցյալ կամ ուղղակի հիշողություն։
— Ապագա…
5. Հրաժեշտներ կան, որ լուռ են, հրաժեշտներ էլ կան՝ գրկախառնումով: Երկու դեպքում էլ գրկում ես հիշողություններդ: Հրաժեշտ կա ակամայից է ստացվում, հրաժեշտ էլ կա՝ անՀրաժեշտ է: Երբեմն էլ այնպես արագ ու անսպասելի են լինում հեռացումները, որ չես հասցնում անգամ հրաժեշտ տալ:
6. Երանի գնալդ գալուդ նման հեշտ լիներ, որ չկարոտեի…
7. Սերը սառնարանում դրված կարագի պես բան է: Պետք է հանել, թողնել մի քիչ հետ գա, հետո քսել հացին ու ուտել, վայելել: Աստիճանաբար, ընթացքում, պիտի զգաս համն ու օգտակարությունը:
8. Որքան էլ չուզենաս, որքան էլ ընդդիմանաս, կյանքում պահեր են գալիս, որ հեղաշրջում են քեզ, ներսդ տակնուվրա անում։ Մինչ այդ իմացածդ, ընդունածդ ճշմարտությունները, սկզբունքները վայրկյանների ընթացքում բախվում են իրականությանն ու փշուր-փշուր լինում։ Ու միշտ դրանում «օգնում» են մարդիկ։
9. …մեզ միշտ կյանքում թվում է, թե երջանիկ ենք, բայց պարզվում է` դատարկ բաների վրա ենք կառուցել մեր երջանկությունը: Թվում է` դժբախտ ենք, բայց երջանիկ լինելու համար բավականին շատ բան ունենք: Գրողը տանի այդ թվացյալ իրականությանը:
10. Ունեցածդ գրքերի մեջ երբեմն ամենաթանկն ու արժեքավորն է դառնում ոչ թե այն մեկը, որի բովանդակությունն է հոգեհարազատ կամ որում գրված նյութը մտնում ու խառնում է ուղեղիդ ամենափոքր ծալքերը, հեղափոխում կյանքդ, որի համար շատ գումար ես վճարել, այլ այն, որի մեջ գրված մաղթանքներն ու ցանկությունները, մաղթողն ու նվիրողը հենց արժեք ունեն քեզ համար:
BookLover/ԳրքաՍեր 